JAMY JOY

‘Je kunt niet alleen zijn.’ Dat is de analyse die mensen maken als je van je ene relatie in de andere stapt. Alsof ze hun middelbareschooldiploma hebben behaald met psychologie in hun vakkenpakket.

Het werd zo vaak gezegd, dat ik er zelf in ging geloven. Vanaf het moment dat ik weer vrijgezel was, hoorde ik de stemmen van al die mensen die ongevraagd hun mening naar mijn oren hadden geslingerd. In plaatst dat ik ze van het ene oor naar mijn andere had laten wandelen, had ik de woorden onderdak gegeven in een plek van mijn hart waar ze eigenlijk helemaal niet thuishoorden. Ze fluisterden ‘niet weer verliefd worden, je moet eerst leren om alleen te kunnen zijn.’ Ik was me op dit punt van weinig dingen meer zeker, maar één ding wist ik wel. Ik zou er alles aan doen om mijn hart open te laten, om te vergeven, opnieuw lief te hebben en geen verbitterde kattenvrouw te worden. Hoewel het feit dat ik niet van katten hou deze uitdaging al iets makkelijker maakt. Ik besloot om alleen op vakantie te gaan, want waar kun je beter leren alleen zijn dan in een vreemd land?

In de aanloop naar mijn vertrek werd ik zenuwachtig. Wat als ik iedere avond huilend en eenzaam op het strand zou zitten? Hoe cliché het ook klinkt; ik kwam mezelf tegen, maar niet op die manier. Ik besefte me dat ik van kleins af aan eigenlijk altijd al heel goed alleen kon zijn. Ik hield ervan om als peuter uren alleen te spelen. Om als tiener nachten alleen films te kijken. En de laatste jaren om mijzelf alleen terug te trekken om op te laden. Alleen zijn is bij nader inzien geen issue. Het is mijn favorite place to be. Wat was dan wel het probleem? Het verlangen naar een bevestiging goed genoeg te zijn voor degene waarvan ik hou. Gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Hiervoor gaf ik alles wat ik te bieden had, meer dan dat ik mijzelf ga.

Van relatie op relatie gaan had dus niets te maken met niet alleen kunnen zijn, maar met mijn eigenwaarde. Die was zelfvernietigend. Mezelf die spiegel voorhouden is het intiemste dat ik ooit heb gedaan. Om datgene te voelen wat ik eigenlijk niet wilde voelen. Toen ik de pijn los liet, veranderde deze beweging van energie in miljoenen zachte kusjes. Teder raakten ze iedere wond van het kleine meisje in mij, dat nog steeds alleen in haar kamertje zat te spelen. Ik pakte haar hand en bood zowel haar als mezelf een excuus aan voor alle shit die ik had geaccepteerd. Ik vergaf mezelf de keuzes die ik had gemaakt en beloofde mezelf om in deze wereld vol hebzucht genoeg te zijn. Om naar mijn eigen gevoel te luisteren en van mezelf te houden zoals nog nooit iemand van me heeft gehouden. Om mijn liefde, puurheid en onschuld niet uit angst om gekwetst te worden te verbergen, maar te bewaren op de plek waar ik mijn mooiste herinneringen en favoriete dromen bewaar. Ik wees de woorden die ik van andere had opgespaard de deur en liet die van mijzelf settelen in hun nieuwe huis. Heel soms voelt het nog ietwat onwennig, maar dan bedenk ik me dat dagelijks naar hun gefluister luisteren, minstens een even grote impact moet hebben, al dan niet groter.  

LEES OOK: