Blog – JAMY JOY

Zijn we te verschillend?

In de eerste periode van verliefdheid ben ik net als menig ander euforisch. Ik zie geen obstakels, want alles is perfect. Bijna te mooi om waar te zijn, en dat is eigenlijk ook zo. Pas na een tijdje, wanneer je die onzichtbare roze bril kwijt bent, kom je erachter hoe iemand echt is.

Ik vind dit omkeerpunt doodeng. Die eerste echte ruzie waarmee de fundering van de relatie op de proef wordt gesteld. Op welk vlak kunnen we ingeven, waar liggen de grenzen en is de liefde sterk genoeg? Eerder schreef ik al over hoe verschillend mijn vriend en ik zijn. Ik vind het juist heel mooi hoe we elkaars horizon op deze manier verbreden. Gelukkig zijn er ook genoeg raakvlakken waarin we wel hetzelfde denken, van dezelfde dingen houden en dezelfde normen en waarden hebben. Mijn feministische standpunten zijn daar geen onderdeel van. Of naja, hij ziet dat niet zo, en misschien vond ik dat zelfs nog erger. Hoe kun je zo makkelijk denken over iets dat voor mij zo belangrijk is? Ik plantte een twijfelzaadje in mijn hoofd dat zich razendsnel ontpopte tot een probleemboom. Met stereotyperend vrouwelijk denkgedrag had ik binnen no time een toekomstbeeld ontwikkeld, waarin ik mijn vriend tegen onze fictieve dochter zag zeggen dat meisjes niet met te veel jongens naar bed mogen gaan omdat ze anders als slet gezien worden. En dat terwijl we net hadden besloten om samen te gaan wonen. Nog zo’n doodeng iets, waarvan ik me eigenlijk had voorgenomen dat ik dat alleen nog zou doen in MIJN huis. Hell no, dat ik nog een keer op straat zou komen te staan en opnieuw zou moeten beginnen als het niet zou werken. Maar goed dat standpunt verviel een beetje, want één ik had nog geen huis, en twee het voelt als een goede beslissing om er samen voor te gaan. Story of my life, mijn hersenen en mijn hart die het niet met elkaar eens zijn.

Angst, ik predik altijd dat het een illusie is. Waarom zou je je energie verspillen aan een emotie die een negatieve gedachte in stand houdt? Bang zijn voor het onbekende, voor iets dat wellicht nooit zal gebeuren is tijdverspilling. ‘Practice what your preach’ gaat me in dit geval lastig af. Gelukkig is daar altijd mijn vriend die me gerust weet te stellen. Die mijn angsten wegneemt en de plekjes opvult met warme liefde. Op zulke momenten kijk ik vol bewondering naar wie hij is. Ik ben degene met “meer ervaring”, degene die vijf jaar ouder is en al twee keer eerder heeft samengewoond. En dat betekent wanneer het erop aankomt helemaal niets. Hij is degene die mijn muur helpt af te breken. Die mijn hart helpt te ontgrendelen en bevrijden. Heel af en toe trek ik me uit automatische zelfbescherming nog even terug. Ik krijg dan alle vrijheid en tijd die ik nodig heb om mijn oud zeer te verwerken, ook wanneer hij mijn emoties niet begrijpt. Het is heel fijn om daarin niet gepusht te worden. Ik vind healing op sommige momenten ontzettend zwaar, alsof de pijn nog vers is. Het is een proces zonder definitief tijdsbestek dat komt en gaat. Een ijsberg die onder de warmte van (zelf)liefde langzaam smelt totdat er uiteindelijk niets meer van over is. Dat echte ijsbergen blijven smelten is natuurlijk niet de bedoeling, maar dat is een ander verhaal.

Ik geloof dat je mindset ontzettend veel invloed heeft op wat je toekomt. Toen ik nog vrijgezel was had ik een soort mantra voor mezelf gemaakt, en besloot ik niet langer meer te hopen maar te geloven. Ik geloofde dat ik het verdiende om bemind te worden in de liefdestaal die mijn hart spreekt. Ik geloofde dat ik het verdiende om gelukkig te zijn. Ik geloofde in een liefde closer dan dat beste vrienden kunnen zijn. Ik werd specifiek over mijn behoeften en geloofde dat er een geweldige man bestaat die relaxed is en geen ruzies forceert. Die me niet beoordeelt. Die niet de controle wil hebben over wat ik doe, hoe ik het doe, hoe ik me moet kleden, of hoe ik zou moeten denken. Die me laat lachen, vrouw laat voelen, veilig laat voelen en mijn innerchild naar boven haalt. Die me accepteert, respecteert en ziet. Die me ondersteund nog meer van mezelf te houden. Zelf moest ik natuurlijk dan ook het benodigde werk doen, dus ik begon van mezelf te houden en distantieerde me van iedereen die die liefde niet kon evenaren. En ik deed alleen nog dingen die voor mij bijdroegen aan het creëren van geluk. Ineens besefte ik me dat me is toegekomen wat ik bijna twee jaar geleden had uitgesproken. Ik kan mijn vriend af en toe heus wel achter het behang plakken, en hij mij vast ook. Maar ik ben zo dankbaar voor de liefde die ik nu mag ontvangen, de rust die het me geeft. En nu ik al mijn gierende emoties weer begrijp en een plekje heb gegeven, vraag ik me zelf opnieuw af: zijn we echt te verschillend? Of was ik gewoon bang voor iets dat wellicht nooit verkeerd zal uitpakken. Een illusie. Als hij kan accepteren dat ik anders denk, me daarin in mijn waarde laat en zelfs ondersteund ondanks dat hij het niet met mij eens is, dan kan ik dat toch ook.

De key tot geweldige seks

“Jouw vriend heeft echt geluk met jou”, laten mijn mannelijke lezers me weleens weten. Het is een lief compliment, maar het wekt bij mij het idee dat ze alleen de woorden seks en masturbatie lezen, en niet de inhoud van mijn posts begrijpen. Een relatie met mij is namelijk niet makkelijk, en dan heb ik het nog niet eens over mijn karakter. Door de kennis die ik heb en opdoe, ligt mijn seksuele standaard hoog. Heel hoog. Daarmee doel ik niet op prestatie, maar op connectie en communicatie. Een potje platte seks zit er voor mij niet meer in.

Een vrouw zal zich pas seksueel openstellen als ze zich veilig voelt, als ze het gevoel heeft dat ze wordt gezien en gehoord. Wanneer dit gebeurt ervaart ze een andere vorm van seksuele energie. En als je dat eenmaal hebt ervaren, neem je geen genoegen meer met minder. Geweldige seks gaat niet om hoelang de vrijpartij duurt, de freaky standjes die je uitprobeert, of hoe diep je gepenetreerd kunt worden. Het gaat om het facen van je trauma’s, je kwetsbaar durven opstellen en schaamte overkomen. Ultieme mentale en emotionele vrijheid die ervoor zorgen dat je je seksueel ook vrij voelt. Dat veranderd leuke seks in geweldige seks.

Trauma’s verwerken

Ik heb veel moeten verwerken om tot de mindset te komen die ik nu heb. Als ik aan mijn seksuele journey denk, heb ik me jarenlang onnodig geschaamd voor mijn eerste keer. Bij vrouwen wordt er onbewust een soort schuldgevoel aangepraat wanneer je het hebt over het verliezen van je maagdelijkheid. Dit wekt de suggestie dat je iets bijna goddelijks kwijtraakt, terwijl het voor een man gewoon zijn eerste keer is. Total brainwash. Vrouwelijke maagden verliezen bij consensuele seks niets, hun waarde gaat niet naar beneden. Ze krijgen er alleen een nieuwe ervaring bij. Een seksueel debuut, net als de man. Ik was erg jong toen ik mijn eerste seksuele ervaring beleefde, en het heeft daarna tien jaar geduurd voordat ik besefte dat het niet vrijwillig was. In mijn gedachten was het mijn eigen schuld. Ik had niets gezegd, ik had moeten tegenstribbelen. Maar ik durfde niet. Ik was onzeker en ik wist gewoon nog niet wat liefde was of wat seks inhield. Het is niet dat het nooit leuk was, maar het draaide voor mij voor een lange tijd meer om pleasen dan genieten. Het hoorde erbij, want dat doe je nou eenmaal als je een relatie hebt. Je zegt niet te vaak dat je geen zin hebt, anders gaat hij het ergens anders zoeken, want “mannen hebben seks nodig”. En wanneer hij al een tijdje zijn best deed, gooide ik er een fakie in om te laten weten dat ik dankbaar was voor de moeite. Inmiddels weet ik gelukkig dat dit meer energie kost, dan dat het iets oplevert. En dat je die energie beter kunt gebruiken om te vertellen wat je echt lekker vindt.

Voelen

Om dit nu openlijk te schrijven vind ik nog steeds heel moeilijk, maar ik merk uit gesprekken in mijn omgeving dat zoveel vrouwen helaas soortgelijke situaties hebben ervaren. Daarom wil ik graag met jullie delen dat het ook anders kan. Het verwerken van je trauma’s is de eerste stap. Hierna is het belangrijk om te gaan voelen. Niet alleen je eigen lichaam en die van de persoon waarmee je seks wilt, maar ook de energie die jullie naar elkaar uitstralen. Als jullie seksuele intentie niet hetzelfde is, zal je ook niet het gewenste resultaat uit je vrijpartij halen. Je zal merken dat je je daarna down voelt in plaats van gelukkig en tevreden. Vrouwen hebben hier over het algemeen sneller last van dan mannen. Connect met elkaar door te zoenen, te strelen en elkaar aan te kijken. Voel elkaar aan voordat jullie overgaan op penetratie. Dit zorgt ervoor dat jullie de tijd hebben om tot overeenstemming te komen wanneer jullie seksuele intenties niet overeenkomen. Misschien heeft de een meer zin in een vluggertje en wilt de ander passioneel de liefde bedrijven. Dat kan, en dat is ook helemaal niet erg. Maar het is belangrijk dat jullie door te connecten er beide voor zorgen dat de vrijpartij voor beide plezierig is.

After care

De term ‘after care’ komt oorspronkelijk uit de BDSM-wereld, maar het is naar mijn mening even toepasselijk na een potje vanilla seks. Het houdt in dat je even aan iemand vraagt of alles wel oké is wanneer je merkt dat iemands mood op een negatieve wijze is veranderd na de seks. Erover praten zorgt ervoor dat iemand niet met nare gevoelens blijft zitten. En dat is wel zo respectvol naar de persoon waar je seks mee hebt gehad, of dat nu je langdurige partner of een one-night stand is. Voor diegene die een beetje spiritueel zijn ingesteld wil ik nog vermelden dat er een hoop energie kan achterblijven in de baarmoeder. Die van jezelf en die van degene waarmee je seks hebt gehad. Deze kun je met verschillende technieken loslaten. Ben je hierin geïnteresseerd? Dan raad ik de cursus Vallei Orgasme aan. Hierin leer je onder andere over zelfbeminning en hoe je je seksuele energie kunt aanwakkeren, aansturen en loslaten.

Geweldige seks

Op een van mijn vorige posts kreeg ik de reactie “wat wil je hiermee bereiken Jamy Joy?”. Sindsdien stel ik mezelf die vraag bij iedere tekst die ik schrijf. Hoewel seks iets natuurlijks is en het vanzelf gaat, wil ik juist meegeven dat je er zoveel meer uit kunt halen wanneer je je erin verdiept. Misschien heb je die behoefte niet, maar het feit dat je nu nog steeds leest bewijst dat er interesse is naar meer. Voor mij heeft het verwerken van mijn trauma’s zoveel positieve invloed gehad op mijn kijk op het leven. Het heeft ervoor gezorgd dat ik heb geleerd om van mezelf te houden, naar mijn gevoel te luisteren, en me op ieder vlak positief te ontwikkelen. Ook op het gebied van seksualiteit. Dit zorgde voor mindblowing seks en orgasmes. En als ik het kan, kan jij dat ook. Visualisatie is voor mij (tot nu toe) de laatste stap in mijn ontwikkeling. Ik stuur mijn energie down under en focus me op al mijn zintuigen. Wat voel ik, wat hoor ik, wat proef ik en wat zie ik. Ik visualiseer hoe de plekjes eruitzien die worden geraakt, en hoe het gevoel dat ik voel eruit zou zien. Welke kleur zou het hebben, welke vorm? Het klinkt misschien als hocus pocus, maar het zorgt bij mij voor langdurige orgasmes waarvan ik halverwege denk “dit is waarschijnlijk hoe je doodgaat”. Zie je het al voor je, “In nagedachtenis van Jamy Joy die haar climax niet overleefde”. Totally cool with that.

Groetjes van m’n tepels

‘Jay dit kan echt niet’, zei mijn zusje toen ik een zwart coltruitje zonder bh droeg. Ze zou inmiddels moeten weten dat ik vind dat het wél kan. Op één of andere manier is er ooit bedacht dat vrouwen hun borsten moeten inbinden. Eerst met een korset, later met een bh. Ik snap wel dat een bh voor vrouwen destijds een hele verademing was in vergelijking met het beknellen van je middenrif, maar het geeft mij nog steeds een benauwd gevoel. Ik droeg ze omdat het “normaal” is om dat te doen, omdat er werd gezegd dat je hangborsten kreeg als je het niet zou doen, en omdat het not done is als iemand je tepels door je shirtje heen ziet. In de jaren ’70 en ’80 maakte dat allemaal niet uit. Toen leefden tepels in alle vrijheid en blijheid. Soms denk ik dat ik tot de verkeerde generatie behoor. Maar misschien ook niet, want ik trek ‘uhm toch gewoon niet aan.

Zo ben ik niet altijd geweest hoor. Als tiener was ik heel blij met die dingen. Vooral die met extreme push up, maar comfortabel heb ik ze nooit gevonden. De afgelopen jaren merkte ik steeds vaker dat ik het gevoel had dat mijn schouders naar voren werden geduwd door de bandjes. Dat ik last kreeg van mijn nek, en dat ik het benauwd kreeg. En nee, ik droeg mijn bh niet te strak of te klein. Na een lange dag trok ik, net als zoveel vrouwen, mijn bh uit zodra ik thuiskwam. Maar op gegeven moment kon ik daar niet meer op wachten. Ik trok hem uit zodra ik in de auto stapte. Vervolgens soms stiekem ’s middags al op werk, en uiteindelijk trok ik hem gewoon helemaal niet meer aan. Voor een tijdje waren braletjes een goede vervanging, maar ook die gaven me uiteindelijk claustrofobie. Ik begon steeds meer wijde truien te dragen zodat het niet zou opvallen, en bewaarde mijn bh’s voor korte dagen en speciale gelegenheden. Wanneer ik naar een feestje ga trek ik over het algemeen niet de meest comfortabele schoenen aan, maar het staat zo mooi. Hetzelfde geldt voor bh’s, dus in zo’n geval kan dat er ook nog wel bij.

Toch heb ik moeite gehad met het loslaten van dit schoonheidsideaal. Mede doordat het in mijn vorige relaties niet altijd werd geaccepteerd dat ik vrij ademen boven het coveren van mij tepels verkoos. Één van de eerste dingen die ik aan mijn huidige vriend vroeg, toen ik hem als relatiepotentieel begon te zien, was dan ook: “wat vind je ervan dat ik bijna nooit een bh draag?”. He couldn’t care less. Zonder na te denken, zonder op te kijken, zei hij “je moet doen wat jij fijn vindt”. Mijn hart maakte een sprongetje, maar toch trok ik wel even een bh aan toen hij me voor het eerst naar zijn oma meenam. Ik wilde een goede indruk maken, en dat doen wiebelende borsten helaas niet. Het heeft jaren geduurd voordat ik los kon laten wat andere ervan zouden vinden. Het klinkt misschien makkelijk, maar de seksuele bevrijding van mijn borsten was een lang en persoonlijk proces. Gek eigenlijk, want ze horen gewoon bij het lichaam. Iedere vrouw heeft ze en ieder mens heeft tepels. Nu het weer lekker weer wordt, zijn mannelijke tepels onvermijdbaar. Maar weet je, als we die – vaak harige en vette – dingen kunnen accepteren, dan kun je mijn tepels die door mijn shirtje heen gedag zeggen ook wel handelen. Zie je ze zitten? Dan hoop ik dat je ervan hebt genoten. Stoor je je eraan? Dan kijk je de andere kant op.

Van een braless sunday naar een no bra everyday gaan, voelt voor mij niet alleen als een bevrijding. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik me zelfverzekerder voel over mijn lichaam, en me krachtig voel in mijn keuzes. Daarnaast heb ik veel minder last van pijnlijke borsten. Heb jij ook vaak het gevoel dat je ze moet masseren omdat ze zo pijn doen? Trek dan verdorie die bh eens uit! Ik snap dat het voor sommige vrouwen ondersteuning biedt. Maar voor iedereen die geen cup DD heeft, wat is de reden dat je er een draagt? Laat ze lekker bouncen. Dat is nog gezond ook, want wist je dat afvalstoffen die je lichaam niet kwijt kan, worden opgeslagen in vetweefsel? En waar bestaan borsten uit… Ding, ding, ding. Een BH, vooral die met een beugel, zet de lymfeklieren op slot, en het lymfestelsel moet juist in beweging blijven om afvalstoffen af te voeren.

That being said, vind ik bh’s prachtig. Voor de slaapkamer. Mijn voorraadje doe ik dan ook zeker niet weg. Voor alle vrouwen die ook wel van een mooi lingerie setje houden, heb ik leuk nieuws! Want, ik mag van Espreza een supersexy setje weggeven! Hierin voel je je op en top vrouw. De winnares mag zelf haar maat doorgeven, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. En over pijnlijke borsten trouwens ook niet, want een setje als deze blijft nooit lang aan;). Volg @jamyjoy en esprezanl op Instagram, en tag een vriendin in een comment om mee te doen.

Sta je dan met een vibo in je hand

Sinds kort blog ik iedere week voor Your-Pleasure.nl. Iets pikanter dan je misschien van me gewend bent, maar wel passend bij mijn missie meer aandacht voor seks positief denken. Voor het bedrijf mocht ik ook een leuke giveaway doen. Ze stuurden een magic wand op, ik had er nog nooit een in het echt gezien. Wat een megading! Het leek wel een microfoon. “Moet ik nou op mijn sociale media een foto posten met dit ding in mijn hand?”, vroeg ik licht paniekerig aan mijn vriend. Enfin, stond ik dan uiteindelijk te zingen en te dansen met mijn lookalike mic.

Ik postte het filmpje op mijn Instagram en kreeg gelukkig superleuke reacties. Er waren veel vrouwen die aangaven dat ze ook wel zo thuis wilden playbacken en dansen. We zitten tenslotte met zijn alle in hetzelfde schuitje. Je kunt door de Coronamaatregelen niet daten, misschien je lover wel niet zien, of je bent je eigen handen en speeltjes inmiddels wel beu. Dit bracht me op het idee om een online Stay Home Playbackshow te organiseren.

Dus, ladies opgelet! Zit jij je door de Coronamaatregelen ook te vervelen thuis, en ben je wel toe aan een feestje? Doe dan mee aan de online Stay Home Playbackshow sponsored by Your Pleasure. Op zaterdag 18 april kunnen alle vrouwen hun frustraties, plezier en playbackskills delen. Samen maken we er van 20:30 tot 21:00 uur een feestje van. Meld je aan via challenge@your-pleasure.nl of stuur een Instagram DM naar @your_pleasure.nl. Je ontvangt dan de geheime Zoomlink naar het online event. Een microfoon kan natuurlijk niet ontbreken bij een playbackshow. Dus pak net als ik je favoriete toy in de hand en zing erop los. Zet wel je geluid op mute, zodat de rest je niet hoort meeblèren. Om jullie door deze zware periode heen te helpen, krijgen alle deelneemsters na afloop een kortingscode van 25% te besteden op your-pleasure.nl. Wees er snel bij want de eerste 100 deelneemsters krijgen ook nog eens een gratis toy opgestuurd. Er mogen alleen vrouwen meedoen aan de challenge, maar het oog wil ook wat. Daarom zal de hottie van Team TNT als enige man aanwezig zijn en om jullie van guilty pleasure hits te voorzien. Ik heb er zin in en ik hoop jullie ook!

Waarom ik zoveel over seks praat en schrijf

Ik zal je de juice alvast besparen, het is niet omdat ik seksverslaafd ben. Het is ook niet omdat mijn ouders er altijd heel open over zijn geweest, maar daar ben ik ze wel dankbaar voor. Toen ik in groep 7 zat en aan mijn moeder vroeg wat vingeren was, omdat ik het als enige in de klas niet wist, kreeg ik een eerlijk antwoord. Of nouja, eerlijk. Ze vertelde er wel achteraan dat ik het niet door iemand moest laten doen, omdat er anders haar op zijn handen zou groeien, maar dat terzijde.

Na mijn eerste menstruatie leerde mijn vader me met behulp van een Breezerflesje hoe ik een condoom om moest doen. Vanaf dat moment zorgde hij ervoor dat er altijd condooms in een la lagen en vulde hij deze zonder te kijken voor de zekerheid aan. Awkward is een understatement, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik nooit bang ben geweest om mijn ouders vragen te stellen. Zijn zij de aangewezen personen om deze te beantwoorden? Ja, ik vind van wel. Op school krijg je namelijk alleen maar te horen dat een penis stijf wordt en dat daar sperma uitkomt. Dat je daar zwanger van kunt worden en soa’s van kan krijgen en hoe je dat kunt voorkomen. Niemand vertelt je hoe het bij een vrouw werkt, dat seks leuk hoort te zijn en dat beide partijen ervan horen te genieten. Natuurlijk is het ook aan jezelf om ontdek je plekje te doen en het een en ander uit te zoeken, maar een zoektocht leidt al snel tot porno. Wat er plat gezegd op neer komt dat hard kreunende vrouwen die alles goed vinden het voorbeeld zijn. Sorry to break it to you, maar dat is alles behalve realistisch. Of zoals Kim Holland het zo mooi uitlegt, ‘Je gaat een actiefilm op televisie ook niet nadoen’. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel niet dat ouders dan alles in geuren en kleuren uit zouden moeten leggen. Maar wel dat ze zouden moeten stimuleren dat het normaal is om over seks te praten. Want dat is wat het is, seks is normaal.

Voor mij is seks een onderwerp dat bij het dagelijks leven hoort. In activiteit, zoals douchen en eten. Maar ook als gespreksonderwerp, zoals praten over hoe het met je gaat of wat je hobby’s zijn. Regelmatig krijg ik de vraag ‘zou je die persoonlijke info nou wel delen?’. En de opmerking ‘sommige dingen hoor je privé te houden’. Ik snap waar dit vandaan komt, en het is niet zo dat ik iedereen aanraad om alle details van hun laatste vrijpartij met de hele wereld te delen. Maar ik ben van mening dat de zwaarte en de taboe die nu vaak nog op dit onderwerp liggen, de persoonlijke ontdekking, ontwikkeling en uiting belemmeren. Overdreven? Not at all. Hoe kun je van je partner verwachten dat hij of zij weet wat jij lekker vindt, als je het zelf niet eens weet? Hoe kun jij je zeker voelen in je eigen lijf als je niet comfortabel kunt zijn met je eigen seksualiteit? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het woord seks heeft een claustrofobisch aspect doordat het vaak maar één betekenis krijgt, penetratie. Maar seks is veel meer dan dat. Het is seksuele vrijheid, comfortabel zijn met je eigen seksualiteit, seksuele rechten, seksuele gevoelens, seksuele aantrekkingskracht, seksuele behoeftes, seksuele handelingen, seksuele bewustwording, seksuele voorlichting, the list goes on and on.

Om terug te komen op de reden dat ik zoveel over seks praat en schrijf, ik ben van mening dat eenieder beter tot zijn of haar recht komt met een baan waar hij of zij passie voor heeft. Noem het een missie, een roeping of een doel. Hetgeen dat ervoor zorgt dat je je kracht en vrede kunt bewaren als je ermee bezig bent. Voor mij is dat seks positief zijn en dit met de wereld delen. Mijn steentje bijdragen aan een maatschappij die elkaars seksualiteit accepteert. Die eigen seksuele gevoelens en die van een ander leert te begrijpen. Die ervoor zorgt dat de toekomstige generatie het woord “orgasmekloof” aan geschiedenis relateert.

Zo houd je je quarantaine spannend

Naast alle Corona-updates lees je in de media ook veel over een mogelijke babyboom. We zouden massaal meer seks hebben door de quarantaine. Nou, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik loop vooral hele dagen in mijn pyjama. Niets sexy aan. Hoe houd je het dan toch een beetje spannend?

De maatregelen in Nederland zijn wellicht minder streng dan in andere landen, maar we hebben ze wel. Afstand en thuisblijven, daar komt het op neer. Al snel rees hierdoor de vraag ‘mag je nog wel seks hebben?’. Ja, als je een relatie hebt en in hetzelfde huis woont, maakt het voor besmetting met het Coronavirus weinig uit of je seks hebt of niet. Een lichtpuntje in deze tijd, maar of we er nou ook ons tijdverdrijf van maken… Ik in ieder geval niet. Ik zie het niet per se als goed of slecht, het is gewoon wat het is. Maar ik merk wel dat iedere dag hetzelfde voelt. En na de zoveelste dag thuiswerken en chillen, werkt dat aanzicht van een thuiskloffie niet echt in zijn voordeel.

Een paar dagen terug heb ik besloten dat ik toch maar af en toe “normale” kleding aan moet trekken en minstens een mascaratje op kan doen. Voordeel, die doodnormale spijkerbroek vond mijn vriend ineens heel sexy. Easy does it deze dagen. Maar laten we eerlijk zijn, dat is ook wel weer een beetje saai. Na drie weken is het dus hoogtijd voor wat spanning in de slaapkamer. Met het surprise pakket van Erotiek Boutique werden we verrast met wat spannende speeltjes. Kun jij die ook wel gebruiken? Dan is het je lucky day, want ik mag er een weggeven!

Erotiek Boutique giveway

You know the drill. Ga naar mijn Instagram account. Like de surprise pakket giveaway post, plaats een comment, volg @jamyjoy en @erotiekboutique.nl en wie weet kun jij je partner binnenkort verassen met iets leukers dan weer een avond Netflixen. Kun je niet wachten? Je krijgt nu 10% korting op alle surprise pakketten van Erotiek Boutique.

Mijn eerste APKutje

Ik vond het best spannend, maar als andere vrouwen het kunnen, kan ik het ook denk ik altijd maar. Op advies van mijn huisarts belde ik om een afspraak te maken voor een HPV-uitstrijkje. ‘Wilt u bij de dokter of bij de assistente?’, vroeg de receptioniste. Als ik dan toch mag kiezen, ga ik liever bij een vrouw. De assistente it is. Ik had alle vertrouwen in haar kwaliteiten. Hoe moeilijk kan het zijn om met een lang wattenstaafje een beetje in m’n flamoes te wroeten?

Jeetje wat was de situatie ongemakkelijk. Niet door haar roer-skills hoor, die waren prima. Maar het proces dat eraan voorafging was nogal knullig. Tijdens haar uitleg kwam er tot twee keer toe iemand binnenlopen. ‘Maak je geen zorgen, de deur gaat op slot wanneer we beginnen’, zei ze. Ze kwam haar belofte na en ik mocht me uitkleden. Ik wilde er net voor gaan liggen toen ik ineens recht voor me een raam zag. Het gebouw er tegenover was weliswaar niet heel dichtbij, maar toch. De assistente zag aan mijn gezicht dat zij de enige was die een uitnodiging had gekregen voor mijn kijkdoos en sloot de luxaflex. Ze verzocht me om te gaan liggen en pakte het uitstrijk kitje erbij. Terwijl ik rustig naar mijn buik aan het ademen was om te ontspannen, hoorde ik haar ineens ‘Dat is gek’ zeggen. Ik keek de assistente tussen mijn benen door aan. ‘Wat is er gek? Is er iets mis met mij?’. ‘Nee, de spulletjes zijn niet compleet, ik pak even een nieuw setje.’ Top, als je me zoekt, ik lig hier. Tegen de tijd dat ze eindelijk dat middeleeuwse werktuig – ook wel bekend als eendenbek – erbij pakte, was ik allesbehalve ontspannen. Ik kreeg een flashback naar vier jaar geleden toen ik mijn spiraal liet zetten. Wat een hel, dat dat nog niet verboden is snap ik nog steeds niet. Maar goed ik heb het overleefd, net als mijn uitstrijkje. Achteraf valt het allemaal ook wel weer mee.

Toch merkte ik dat het psychisch impact op me had gemaakt. Ik had de dagen erna geen behoefte aan seks. Sterker nog, ik keek er zelfs een beetje tegenop. Dit gevoel vervaagde gelukkig wel toen ik een positieve uitslag had gekregen. Mijn vriend en ik doken het bed in, maar al vrij snel kreeg ik een buikpijn die ik nog nooit eerder had ervaren. Het was alsof mijn lichaam van binnen werd samengetrokken. Instinctief ging ik in de extended child pose liggen. Het was de enige positie waarin ik de pijn kon verdragen. Een bekkenbodemtherapeut legde telefonisch uit dat mijn slijmvlies waarschijnlijk was aangetast tijdens het uitstrijkje en dat mijn lichaam hierop reageerde door zich extreem aan te spannen. Een vaginale massage (hierover binnenkort meer) zou helpen de spieren te ontspannen, en it did. Ik was ontzettend dankbaar dat mijn vriend geduldig, begripvol en behulpzaam was in deze situatie. Ik had nooit gedacht dat ik, iemand die open schrijft en praat over seks, in zo’n situatie terecht zou komen. Maar dit bewijst maar weer dat het iedereen kan overkomen. Het maakt eigenlijk ook niet uit waarom het op de een meer impact heeft dan op de ander, zolang je maar naar je eigen lichaam luistert.

Als het om uitstrijkjes gaat wordt er meer dan ooit tevoren bewustwording gecreëerd. &C’s februari issue ‘Zeg eens Vagina’ ging bijna nergens anders over en ook de nieuwe LINDA. ‘In je broekje’ pakt het onderwerp aan. Ondanks mijn minder prettige ervaring ben ik een groot voorstander. We gaan naar de tandarts, de schoonheidsspecialiste, pedicure en de kapper. Zoveel verschillende specialisten voor delen van ons lichaam, waarom dan ook niet naar de gynaecoloog? Natuurlijk hoef je niet zonder klachten met de benen wijd. Maar luister naar je vajayjay en schaam je niet om langs te gaan wanneer dit wel nodig is. Als we het dan toch over verzorging down under hebben, met deze 5 tips zorg je extra goed voor je poes.

LEES OOK:

seksuele intimidatie sex education — En dan zit er ineens jizz op je jeans. Doe je aangifte?

seksualiteit geen seks vaginisme maagd — No sexplanation needed

Kiezen voor de liefde

Nog niet zolang geleden besloot ik om naar Bali te verhuizen. Kort na dit besluit werd ik verliefd. Onverwachts, maar typisch. Denk je een keer een keuze voor jezelf te hebben gemaakt, sta je voor het volgende dilemma. What to do?

Toen ik voor het eerst naar Bali ging dacht ik: “ik zou hier wel kunnen wonen”. De tweede keer ging ik alleen en veranderde deze gedachte in: “ik wil hier wonen”. De reacties vanuit mijn omgeving varieerden. Er waren hen die mij volledig supporten, en hen die zeiden dat ik niet realistisch nadacht. “Een vakantie is heel anders dan er ook echt gaan wonen”, zeiden zij. Het kon me niet schelen wat ze van mijn besluit vonden. Zij voelen niet wat ik op Bali voel. In Nederland ben ik regelmatig onrustig, gehaast en op zoek naar antwoorden voor mijn warboel aan gevoelens en gedachtes. Op Bali voel ik me geaard, snap ik ineens mijn gevoelens en heb ik rust in mijn hoofd. Iets wat ik niet tijdens andere vakanties naar andere bestemmingen zo heb ervaren. Ik kan het niet verklaren. Wellicht is het het klimaat, het eten, de combinatie van reuring en natuur. Of misschien wel mijn Indonesische roots. Wat het dan ook mag zijn, het voelt goed.

Ik was enthousiast over mijn besluit. Het voelde alsof ik voor het eerst echt een keuze voor mezelf had gemaakt. Dat ik kort erna spontaan verliefd werd kwam op zijn zachts gezegd dan ook echt niet uit. Ik probeerde mijn gevoelens te onderdrukken, maar tevergeefs. Mijn emoties gingen alle kanten op. Moest ik nog gaan? Ik wilde niet wéér mezelf opzijzetten voor een man. Een valkuil die volgens mij in mijn DNA zit en waartegen ik me probeerde te verzetten.

Ik kan het kort houden, de verhuizing werd een vakantie samen. Simpelweg om de zoetsappige reden dat ik me bij hem net zo voel als op Bali. En hier zitten we dan. Ik: het meisje dat het liefst op de grond zit, met haar handen eet, de hele dag op blote voeten loopt en geen make up draagt. Hij: die voor iedere dag een andere outfit heeft, van luxe houdt en het liefst schoenen aantrekt. Maar het klopt. Hoewel ik er nog niet aan wil denken, is het oké dat we over drie weken weer weggaan. Ik besef me dat in tegenstelling van waar ik bang voor was, ik mijn droom niet voor hem heb opgegeven. Het heeft alleen plaats gemaakt voor een nieuwe droom, samen. Deze keuze is enger dan alleen verhuizen naar een plek ver van familie en vrienden vandaan. Het maakt me bang om me weer kwetsbaar op te stellen en te vertrouwen. Liefde is een onzeker iets. Maar als ik moet kiezen, kies ik altijd voor de liefde.

LEES OOK:

genderidentiteit lhbt girlz — Het roze alfabet

Niet alleen kunnen zijn

‘Je kunt niet alleen zijn.’ Dat is de analyse die mensen maken als je van je ene relatie in de andere stapt. Alsof ze hun middelbareschooldiploma hebben behaald met psychologie in hun vakkenpakket.

Het werd zo vaak gezegd, dat ik er zelf in ging geloven. Vanaf het moment dat ik weer vrijgezel was, hoorde ik de stemmen van al die mensen die ongevraagd hun mening naar mijn oren hadden geslingerd. In plaatst dat ik ze van het ene oor naar mijn andere had laten wandelen, had ik de woorden onderdak gegeven in een plek van mijn hart waar ze eigenlijk helemaal niet thuishoorden. Ze fluisterden ‘niet weer verliefd worden, je moet eerst leren om alleen te kunnen zijn.’ Ik was me op dit punt van weinig dingen meer zeker, maar één ding wist ik wel. Ik zou er alles aan doen om mijn hart open te laten, om te vergeven, opnieuw lief te hebben en geen verbitterde kattenvrouw te worden. Hoewel het feit dat ik niet van katten hou deze uitdaging al iets makkelijker maakt. Ik besloot om alleen op vakantie te gaan, want waar kun je beter leren alleen zijn dan in een vreemd land?

In de aanloop naar mijn vertrek werd ik zenuwachtig. Wat als ik iedere avond huilend en eenzaam op het strand zou zitten? Hoe cliché het ook klinkt; ik kwam mezelf tegen, maar niet op die manier. Ik besefte me dat ik van kleins af aan eigenlijk altijd al heel goed alleen kon zijn. Ik hield ervan om als peuter uren alleen te spelen. Om als tiener nachten alleen films te kijken. En de laatste jaren om mijzelf alleen terug te trekken om op te laden. Alleen zijn is bij nader inzien geen issue. Het is mijn favorite place to be. Wat was dan wel het probleem? Het verlangen naar een bevestiging goed genoeg te zijn voor degene waarvan ik hou. Gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Hiervoor gaf ik alles wat ik te bieden had, meer dan dat ik mijzelf ga.

Van relatie op relatie gaan had dus niets te maken met niet alleen kunnen zijn, maar met mijn eigenwaarde. Die was zelfvernietigend. Mezelf die spiegel voorhouden is het intiemste dat ik ooit heb gedaan. Om datgene te voelen wat ik eigenlijk niet wilde voelen. Toen ik de pijn los liet, veranderde deze beweging van energie in miljoenen zachte kusjes. Teder raakten ze iedere wond van het kleine meisje in mij, dat nog steeds alleen in haar kamertje zat te spelen. Ik pakte haar hand en bood zowel haar als mezelf een excuus aan voor alle shit die ik had geaccepteerd. Ik vergaf mezelf de keuzes die ik had gemaakt en beloofde mezelf om in deze wereld vol hebzucht genoeg te zijn. Om naar mijn eigen gevoel te luisteren en van mezelf te houden zoals nog nooit iemand van me heeft gehouden. Om mijn liefde, puurheid en onschuld niet uit angst om gekwetst te worden te verbergen, maar te bewaren op de plek waar ik mijn mooiste herinneringen en favoriete dromen bewaar. Ik wees de woorden die ik van andere had opgespaard de deur en liet die van mijzelf settelen in hun nieuwe huis. Heel soms voelt het nog ietwat onwennig, maar dan bedenk ik me dat dagelijks naar hun gefluister luisteren, minstens een even grote impact moet hebben, al dan niet groter.

LEES OOK:

orgasme cosmogirl magazine tips — Alles over orgasmes

Rock bottom

Vorig jaar schreef ik een reality check over trouwen, het afmaken van mijn studie, het praten over huizen en kinderen, en hoe alles in een sneltreinvaart aan het veranderen was. Oh boy, als ik toen eens wist hoe snel dingen pas echt kunnen veranderen.

Een half jaar later was mijn relatie namelijk over, het behalen van mijn studie mislukt, kon ik de baan die ik wilde hierdoor niet aannemen en ben ik na negen jaar uit huis te zijn geweest, weer op zolder bij mijn moeder gaan wonen. Kortom: confronterend as fuck.

Vanaf het moment dat ik weer thuis was komen wonen, had ik een masker opgezet. Mijn wereld was ingestort, maar niemand zou dat aan mij merken. Ik was immers “die positieve doorzetter”. Zinnen als ‘Het is oké’, ‘Het komt allemaal wel weer goed’ en ‘Het gaat prima hoor’, kwamen gevoelloos uit mijn mond. Totdat ik uiteten ging met mijn moeder en opa en oma.

Hoewel sushi normaal gesproken een prima remedie tegen verdriet is, werkte het dit keer niet. Mijn denkbeeldig masker was even verstikkend als een latex IT-masker van de feestwinkel. Alleen is de neppe lach van die horrorclown hoogstwaarschijnlijk geloofwaardiger. Ik besloot naar de wc te gaan voor een mini-break. In de speelhoek naast het toilet zat een blond meisje van een jaar of vier. Ze was keihard aan het huilen. ‘Waarom huil je?’, vroeg ik. ‘Ik ben helemaal alleen’, snikte ze uit. ‘Ik ook!’, jammerde ik terwijl ik naast haar ging zitten en keihard mee begon te janken. Tenminste in gedachten. Ik had nog wel enige vorm van zelfcontrole.

Ik stelde voor om samen haar mama te zoeken. Ze gooide haar armen in de lucht zodat ik haar kon optillen en klampte toen dicht tegen me aan. Met haar ene handje wreef ze lief over mijn gezicht. De andere hield ze paraat om haar moeder aan te kunnen wijzen. Nadat ze aandachtig de ruimte had gescand, stak ze haar vingertje uit, ‘daar is mijn mama!’ Het liefst had ik keihard de andere kant opgerend en haar meegenomen, maar dat zou kidnapping zijn en ik had al genoeg problemen, dus gaf ik haar maar terug.

Hoewel ik vijf minuten ervoor nog met een eenzaam gevoel aan tafel mijn maki’s naar binnen aan het proppen was, besefte ik me dat ik me eigenlijk minder alleen voelde dan dat ik in mijn relatie deed, and that’s when the healing started.
Nu zes maanden later voel ik me sterker, vrouwelijker, zelfverzekerder en bewuster dan ooit tevoren. Mijn energie stroomt, mijn hart luistert, mijn ziel groeit, and I am sharing stories, again. Dit keer niet over mannen, niet over trouwen, maar gewoon een klein beetje Jamy Joy.

LEES OOK: