Vorig jaar schreef ik een reality check over trouwen, het afmaken van mijn studie, het praten over huizen en kinderen, en hoe alles in een sneltreinvaart aan het veranderen was. Oh boy, als ik toen eens wist hoe snel dingen pas echt kunnen veranderen.
Een half jaar later was mijn relatie namelijk over, het behalen van mijn studie mislukt, kon ik de baan die ik wilde hierdoor niet aannemen en ben ik na negen jaar uit huis te zijn geweest, weer op zolder bij mijn moeder gaan wonen. Kortom: confronterend as fuck.
Vanaf het moment dat ik weer thuis was komen wonen, had ik een masker opgezet. Mijn wereld was ingestort, maar niemand zou dat aan mij merken. Ik was immers “die positieve doorzetter”. Zinnen als ‘Het is oké’, ‘Het komt allemaal wel weer goed’ en ‘Het gaat prima hoor’, kwamen gevoelloos uit mijn mond. Totdat ik uiteten ging met mijn moeder en opa en oma.
Hoewel sushi normaal gesproken een prima remedie tegen verdriet is, werkte het dit keer niet. Mijn denkbeeldig masker was even verstikkend als een latex IT-masker van de feestwinkel. Alleen is de neppe lach van die horrorclown hoogstwaarschijnlijk geloofwaardiger. Ik besloot naar de wc te gaan voor een mini-break. In de speelhoek naast het toilet zat een blond meisje van een jaar of vier. Ze was keihard aan het huilen. ‘Waarom huil je?’, vroeg ik. ‘Ik ben helemaal alleen’, snikte ze uit. ‘Ik ook!’, jammerde ik terwijl ik naast haar ging zitten en keihard mee begon te janken. Tenminste in gedachten. Ik had nog wel enige vorm van zelfcontrole.
Ik stelde voor om samen haar mama te zoeken. Ze gooide haar armen in de lucht zodat ik haar kon optillen en klampte toen dicht tegen me aan. Met haar ene handje wreef ze lief over mijn gezicht. De andere hield ze paraat om haar moeder aan te kunnen wijzen. Nadat ze aandachtig de ruimte had gescand, stak ze haar vingertje uit, ‘daar is mijn mama!’ Het liefst had ik keihard de andere kant opgerend en haar meegenomen, maar dat zou kidnapping zijn en ik had al genoeg problemen, dus gaf ik haar maar terug.
Hoewel ik vijf minuten ervoor nog met een eenzaam gevoel aan tafel mijn maki’s naar binnen aan het proppen was, besefte ik me dat ik me eigenlijk minder alleen voelde dan dat ik in mijn relatie deed, and that’s when the healing started.
Nu zes maanden later voel ik me sterker, vrouwelijker, zelfverzekerder en bewuster dan ooit tevoren. Mijn energie stroomt, mijn hart luistert, mijn ziel groeit, and I am sharing stories, again. Dit keer niet over mannen, niet over trouwen, maar gewoon een klein beetje Jamy Joy.
LEES OOK:
JAMY JOY 