En dan zit er ineens jizz op je jeans. Doe je aangifte?

‘Zou je aangifte doen?’, vroeg mijn vriend toen we naar seizoen 2, aflevering 3 van Sex Education keken. Spoiler alert! Aimee had zojuist een klodder sperma op haar broek cadeau gekregen van een perv die achter haar in de bus stond. Zonder echt over zijn vraag na te denken zei ik gelijk nee. De politie doet daar toch niets mee.

Mijn antwoord triggerde iets in mijn brein dat als een gestoorde professor sommetjes uit herinneringen maakte. Ik dacht aan die oude man die afgelopen weekend met zijn hand langs mijn billen gleed toen hij voorbijliep. Die halve gangster die me op straat uitschold voor hoer omdat ik niet reageerde. Die manipulerende jongen waar ik als tiener verliefd op was, en die zo aandrong dat ik niet nog een keer nee durfde te zeggen. ‘I always felt safe, I don’t feel safe anymore’. Aimee’s woorden brachten me terug in het hier en nu. Ik werd boos vanbinnen. Heel boos. Want wanneer heb jij je voor het laatst veilig gevoeld op straat? Ik kan het me eerlijk gezegd niet herinneren. Misschien was ik een jaar of zes, en dan overdrijf ik niet.

Van jongs af aan worden we al duidelijk gemaakt niet tegen vreemde te praten. Gewaarschuwd voor mannen die meisjes meenemen. Verteld dat we het wel moeten zeggen wanneer iemand ons aanraakt op plekken waar we het eigenlijk niet willen. En als we iets ouder worden, worden we aangeraden niet te bloot de deur uit te gaan, want dat trekt verkeerde mannen aan. Op advies van mijn moeder liep ik met mijn sleutels in mijn hand naar huis wanneer het donker was. Niet omdat ik dan snel de deur open kon maken. Mijn oma gaf me een klein busje haarlak voor in mijn tas. Niet om mijn haar bij te werken. De moeder van een vriendin zei dat we met een sjaal over ons hoofd mank naar huis moesten lopen na het stappen. Niet omdat dat grappig was. Overdreven? Zeker niet. We worden zo vaak geconfronteerd met seksuele intimidatie dat het ons niet eens meer opvalt. Dat we niet eens meer de moeite doen om er aangifte van te doen. We passen ons gewoonweg aan. Het is “normaal”, maar dat is het niet. Toen er eind vorig jaar een meisje seksueel geïntimideerd werd in het programma De Villa, waren de meeste reacties online dat ze niet zoveel had moeten drinken. Dat je het een man niet kwalijk kan nemen dat hij het probeert. Dat hij er heus niets verkeerds mee bedoelde, maar gewoon zijn instinct volgde. Een man wil immers seks. Maar dat excuus is de grootste bullshit die er is, pardon my French. Gelukkig waren er ook een hoop mensen die de makers van het programma eraan herinnerden wat er daadwerkelijk gebeurde, seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Ik deelde mijn boosheid met mijn vriendinnen. ‘Het is altijd al zo geweest, dat gaat niet veranderen’, zeiden ze. Ik begrijp hun reactie wel, ik ben zelf ook gewend geraakt aan straatintimidatie en seksueel geweld. Heftige begrippen, maar laten we het beestje gewoon bij hun naam noemen. De opmerkingen gaan het ene oor in en het andere uit. Van die hand langs mijn billen, maak ik geen ophef meer. Ik hoef er niet meer over na te denken om ’s avonds sneller te lopen of in de buurt van andere mensen te blijven. Dat doe ik al onbewust. Voel ik me hierdoor veiliger? Nee. Ik zou liegen als ik niet af en toe over mijn schouder kijk. Als ik mijn boze woorden niet inslik omdat ik bang ben voor de tegenreactie, en als ik mijn jas niet wat meer sluit zodat mannen niet kunnen zien wat ik aanheb. Voel ik me daardoor minder sterk? Hell no. Ik geloof dat zolang we open en eerlijk over dit soort situaties blijven praten er wel degelijk verandering komt. Ik ben niet de eerste die hierover schrijft, en ook zeker niet de laatste. Maar om bewustwording te creëren is herhaling noodzakelijk. You don’t just “get over it”, you spread the word.

LEES OOK: