Ben jij ook een tamponsmokkelaar?

Na vijftien jaar maandelijks menstrueren zou je zeggen dat ik voorbereid ben wanneer de volledige levenscyclus weer in mijn buik heeft plaatsgevonden. Toch ben ik iedere maand weer genoodzaakt om een spoedritje naar de supermarkt te maken wanneer de buikkrampen “spontaan” opkomen. Zo ook tijdens mijn vakantie op Bali. Niet wetende dat een doosje tampons hier €15,- kost!

Het was de derde keer dat ik op het eiland was, maar de eerste keer dat ik er ongesteld werd. “Waarom heb je geen tampons meegenomen?”, vroeg mijn vriend vol verbazing. Nou, 1: omdat ik niet zo georganiseerd op vakantie ga. 2: ik niet wist dat je eerst veertien supermarkten af moest gaan om vervolgens drie verstopte doosjes tussen een schap vol maandverband te vinden. En 3: ik nooit had verwacht dat ik voor een doosje tampons evenveel zou moeten betalen als dat we hier doen wanneer we ‘s avonds een hapje gaan eten.

Je zou eigenlijk met een koffer vol tampons naar Bali moeten gaan en een tamponwinkel moeten beginnen. Wel ergens achter een geheime deur, want zodra Balinezen een tampon zien lopen ze rood aan en beginnen ze zenuwachtig te giechelen. Maar je zou toeristen heel blij maken, zelf een goudmijn verdienen en het is nog legaal ook. Gratis tip, kijk maar wat je ermee doet.

Tamponsmokkelaar. De term had voorheen een hele andere betekenis voor mij. Iemand die in het openbaar ongezien haar tampon van haar tas naar het toilet weet te verplaatsen door het ergens onder haar kleding te verstoppen. Ik was er een ster in en dat zeg ik eigenlijk niet met trots. Want voor iemand die zo openlijk over seksualiteit praat en schrijft, is het raar dat ik in deze situatie toch een soort schaamte ervaar.

Dit besefte ik me tijdens het kerstdiner met mijn familie. Mijn nichtje, even onvoorbereid als ik, vroeg al fluisterend aan iedere vrouw aan tafel of zij een tampon bij zich had. Geen van ons kon haar uit de brand helpen. Zo ook mijn oma niet, die boven op zoek ging naar een eeuwenoud maandverbandje van voor haar overgang. Mijn opa was het gefluister helemaal zat. “Wat is er nou allemaal aan de hand?”, vroeg hij licht geïrriteerd. Eerlijk gezegd was ik het ook ineens zat om zo geheimzinnig te doen over zoiets normaals. “Ze heeft een tampon nodig opa”, floepte ik eruit. Mijn nichtje keek me verbaasd aan. De tafel viel stil en even voelde ik me schuldig dat ik haar in deze positie had gezet, totdat mijn opa begon te lachen. “Zeg dat dan”, zei hij terwijl hij een tampon uit zijn zak viste. “Ik heb er altijd een bij me voor het geval dat ik weer een bloedneus krijg”. Niemand had ooit gedacht dat opa haar reddende engel zou zijn. Ik neem aan dat ik het moraal van dit verhaal niet hoef uit te leggen.

Hoewel ik mijn maandelijkse cyclus nog niet zo waardeer als dat ik eigenlijk zou moeten, heb ik me voor genomen om in ieder geval mijn tampon niet meer te verstoppen wanneer ik er een nodig heb. Daarnaast neem ik voortaan een doosje mee op vakantie, en heb ik bij aankomst in Nederland gelijk een voorraadje aangeschaft. Ik heb namelijk even een snelle berekening gemaakt, en na ongeveer 750 dagen down under gebloed te hebben in mijn leven, wordt het hoogtijd om beter voorbereid te zijn.

Tot slot wil ik een shout out doen naar alle vrouwen die mij ooit in een openbaar toilet aan een tampon hebben geholpen. Jullie zijn engelen. Evenals mannen die tampons en maandverband voor hun vriendin kopen by the way. Your mama raised you good!

Ohja, nu we het toch over tampons hebben. Ik schreef voor GIRLZ! Een artikel met alles over tamponziekte.

LEES OOK: