#liefde – JAMY JOY

Zijn we te verschillend?

In de eerste periode van verliefdheid ben ik net als menig ander euforisch. Ik zie geen obstakels, want alles is perfect. Bijna te mooi om waar te zijn, en dat is eigenlijk ook zo. Pas na een tijdje, wanneer je die onzichtbare roze bril kwijt bent, kom je erachter hoe iemand echt is.

Ik vind dit omkeerpunt doodeng. Die eerste echte ruzie waarmee de fundering van de relatie op de proef wordt gesteld. Op welk vlak kunnen we ingeven, waar liggen de grenzen en is de liefde sterk genoeg? Eerder schreef ik al over hoe verschillend mijn vriend en ik zijn. Ik vind het juist heel mooi hoe we elkaars horizon op deze manier verbreden. Gelukkig zijn er ook genoeg raakvlakken waarin we wel hetzelfde denken, van dezelfde dingen houden en dezelfde normen en waarden hebben. Mijn feministische standpunten zijn daar geen onderdeel van. Of naja, hij ziet dat niet zo, en misschien vond ik dat zelfs nog erger. Hoe kun je zo makkelijk denken over iets dat voor mij zo belangrijk is? Ik plantte een twijfelzaadje in mijn hoofd dat zich razendsnel ontpopte tot een probleemboom. Met stereotyperend vrouwelijk denkgedrag had ik binnen no time een toekomstbeeld ontwikkeld, waarin ik mijn vriend tegen onze fictieve dochter zag zeggen dat meisjes niet met te veel jongens naar bed mogen gaan omdat ze anders als slet gezien worden. En dat terwijl we net hadden besloten om samen te gaan wonen. Nog zo’n doodeng iets, waarvan ik me eigenlijk had voorgenomen dat ik dat alleen nog zou doen in MIJN huis. Hell no, dat ik nog een keer op straat zou komen te staan en opnieuw zou moeten beginnen als het niet zou werken. Maar goed dat standpunt verviel een beetje, want één ik had nog geen huis, en twee het voelt als een goede beslissing om er samen voor te gaan. Story of my life, mijn hersenen en mijn hart die het niet met elkaar eens zijn.

Angst, ik predik altijd dat het een illusie is. Waarom zou je je energie verspillen aan een emotie die een negatieve gedachte in stand houdt? Bang zijn voor het onbekende, voor iets dat wellicht nooit zal gebeuren is tijdverspilling. ‘Practice what your preach’ gaat me in dit geval lastig af. Gelukkig is daar altijd mijn vriend die me gerust weet te stellen. Die mijn angsten wegneemt en de plekjes opvult met warme liefde. Op zulke momenten kijk ik vol bewondering naar wie hij is. Ik ben degene met “meer ervaring”, degene die vijf jaar ouder is en al twee keer eerder heeft samengewoond. En dat betekent wanneer het erop aankomt helemaal niets. Hij is degene die mijn muur helpt af te breken. Die mijn hart helpt te ontgrendelen en bevrijden. Heel af en toe trek ik me uit automatische zelfbescherming nog even terug. Ik krijg dan alle vrijheid en tijd die ik nodig heb om mijn oud zeer te verwerken, ook wanneer hij mijn emoties niet begrijpt. Het is heel fijn om daarin niet gepusht te worden. Ik vind healing op sommige momenten ontzettend zwaar, alsof de pijn nog vers is. Het is een proces zonder definitief tijdsbestek dat komt en gaat. Een ijsberg die onder de warmte van (zelf)liefde langzaam smelt totdat er uiteindelijk niets meer van over is. Dat echte ijsbergen blijven smelten is natuurlijk niet de bedoeling, maar dat is een ander verhaal.

Ik geloof dat je mindset ontzettend veel invloed heeft op wat je toekomt. Toen ik nog vrijgezel was had ik een soort mantra voor mezelf gemaakt, en besloot ik niet langer meer te hopen maar te geloven. Ik geloofde dat ik het verdiende om bemind te worden in de liefdestaal die mijn hart spreekt. Ik geloofde dat ik het verdiende om gelukkig te zijn. Ik geloofde in een liefde closer dan dat beste vrienden kunnen zijn. Ik werd specifiek over mijn behoeften en geloofde dat er een geweldige man bestaat die relaxed is en geen ruzies forceert. Die me niet beoordeelt. Die niet de controle wil hebben over wat ik doe, hoe ik het doe, hoe ik me moet kleden, of hoe ik zou moeten denken. Die me laat lachen, vrouw laat voelen, veilig laat voelen en mijn innerchild naar boven haalt. Die me accepteert, respecteert en ziet. Die me ondersteund nog meer van mezelf te houden. Zelf moest ik natuurlijk dan ook het benodigde werk doen, dus ik begon van mezelf te houden en distantieerde me van iedereen die die liefde niet kon evenaren. En ik deed alleen nog dingen die voor mij bijdroegen aan het creëren van geluk. Ineens besefte ik me dat me is toegekomen wat ik bijna twee jaar geleden had uitgesproken. Ik kan mijn vriend af en toe heus wel achter het behang plakken, en hij mij vast ook. Maar ik ben zo dankbaar voor de liefde die ik nu mag ontvangen, de rust die het me geeft. En nu ik al mijn gierende emoties weer begrijp en een plekje heb gegeven, vraag ik me zelf opnieuw af: zijn we echt te verschillend? Of was ik gewoon bang voor iets dat wellicht nooit verkeerd zal uitpakken. Een illusie. Als hij kan accepteren dat ik anders denk, me daarin in mijn waarde laat en zelfs ondersteund ondanks dat hij het niet met mij eens is, dan kan ik dat toch ook.

Kiezen voor de liefde

Nog niet zolang geleden besloot ik om naar Bali te verhuizen. Kort na dit besluit werd ik verliefd. Onverwachts, maar typisch. Denk je een keer een keuze voor jezelf te hebben gemaakt, sta je voor het volgende dilemma. What to do?

Toen ik voor het eerst naar Bali ging dacht ik: “ik zou hier wel kunnen wonen”. De tweede keer ging ik alleen en veranderde deze gedachte in: “ik wil hier wonen”. De reacties vanuit mijn omgeving varieerden. Er waren hen die mij volledig supporten, en hen die zeiden dat ik niet realistisch nadacht. “Een vakantie is heel anders dan er ook echt gaan wonen”, zeiden zij. Het kon me niet schelen wat ze van mijn besluit vonden. Zij voelen niet wat ik op Bali voel. In Nederland ben ik regelmatig onrustig, gehaast en op zoek naar antwoorden voor mijn warboel aan gevoelens en gedachtes. Op Bali voel ik me geaard, snap ik ineens mijn gevoelens en heb ik rust in mijn hoofd. Iets wat ik niet tijdens andere vakanties naar andere bestemmingen zo heb ervaren. Ik kan het niet verklaren. Wellicht is het het klimaat, het eten, de combinatie van reuring en natuur. Of misschien wel mijn Indonesische roots. Wat het dan ook mag zijn, het voelt goed.

Ik was enthousiast over mijn besluit. Het voelde alsof ik voor het eerst echt een keuze voor mezelf had gemaakt. Dat ik kort erna spontaan verliefd werd kwam op zijn zachts gezegd dan ook echt niet uit. Ik probeerde mijn gevoelens te onderdrukken, maar tevergeefs. Mijn emoties gingen alle kanten op. Moest ik nog gaan? Ik wilde niet wéér mezelf opzijzetten voor een man. Een valkuil die volgens mij in mijn DNA zit en waartegen ik me probeerde te verzetten.

Ik kan het kort houden, de verhuizing werd een vakantie samen. Simpelweg om de zoetsappige reden dat ik me bij hem net zo voel als op Bali. En hier zitten we dan. Ik: het meisje dat het liefst op de grond zit, met haar handen eet, de hele dag op blote voeten loopt en geen make up draagt. Hij: die voor iedere dag een andere outfit heeft, van luxe houdt en het liefst schoenen aantrekt. Maar het klopt. Hoewel ik er nog niet aan wil denken, is het oké dat we over drie weken weer weggaan. Ik besef me dat in tegenstelling van waar ik bang voor was, ik mijn droom niet voor hem heb opgegeven. Het heeft alleen plaats gemaakt voor een nieuwe droom, samen. Deze keuze is enger dan alleen verhuizen naar een plek ver van familie en vrienden vandaan. Het maakt me bang om me weer kwetsbaar op te stellen en te vertrouwen. Liefde is een onzeker iets. Maar als ik moet kiezen, kies ik altijd voor de liefde.

LEES OOK:

genderidentiteit lhbt girlz — Het roze alfabet

Verliefd, verloofd, verslaafd aan Pinterest

We zijn verloofd, en nu? Sommige vrouwen weten vanaf dat ze kleuter zijn al hoe hun bruiloft eruit moet gaan zien. Ik ben er daar niet één van.

Vele verwachten vanwege mijn Disney-obsessie dat ik aan wil komen rijden in Assepoesters koets. Uitstap in een Belle geïnspireerde jurk, en Micky en Minie zoenend bovenop onze taart staan. No thank you. Maar wat wil ik dan wel? Het is niet dat ik er nooit over na heb gedacht. Het is alleen, dat het in mijn gedachte iedere keer anders is. Er zijn zoveel leuke opties en als ik ergens slecht in ben is het wel kiezen. Ik bespaar je een uitleg van hoe het gaat wanneer we uiteten gaan en er een menukaart van vier bladzijdes op tafel verschijnt.

Dus, waar te beginnen? Locatie? Datum? Budget? Een combinatie leek ons het meest voor de hand liggend. Om hier een keuze uit te maken moesten we toch een beetje weten wat voor soort stijl we wilden. Ik had al vaker het één en ander over Pinterest gehoord. Een site die ik probeerde te vermijden omdat het tijdverdrijf is voor huismoeders die er een hobby van hebben gemaakt om collages samen te stellen van DIY inspiraties. Die ze overigens nooit zullen uitvoeren. Sorry, ik weet het, het is heel slecht bevooroordeeld. Toch scheen Pinterest het trouw walhalla te zijn. Een slechte zoektocht naar een trouw-stappenplan leiden dan ook naar de betreffende site.

Ik maakte een account aan. Voor degene die net als ik geprobeerd hebben dit te vermijden, je krijgt bij het aanmaken een aantal vragen met multiple choice opties in de vorm van plaatjes. Keurig klikte ik mijn interesses aan. Het was alsof Pinterest bibbedie bobbedie boe deed, want daar stond ineens mijn droombruiloft samengesteld op mijn beeldscherm. Een paar klikjes verder had ik keurig onze hele bruiloft geordend middels vier Pinterestboarden. Locatie, decoratie, eten en feest. Ik schaam me er bijna voor om het toe te geven, maar dit is toch wel heel erg handig en verslavend. Ik kon zo precies laten zien wat ik voor ogen had. Voor mijn vriend is dat helemaal top, want wanneer ik iets uitleg zonder voorbeelden ontstaat er in zijn hoofd een grote chaos. Dit geordend plaatje kon hij rechtstreeks in zich opnemen. Gelukkig zitten we so far, so good, op één lijn. Ik ben ervan overtuigd dat we onze trouwdag gaan vieren in een stijl die niet alleen bij mij, niet alleen bij hem, maar bij ons past. Met een klein beetje credits aan Pinterest.

LEES OOK: