JAMY JOY

Zo houd je je quarantaine spannend

Naast alle Corona-updates lees je in de media ook veel over een mogelijke babyboom. We zouden massaal meer seks hebben door de quarantaine. Nou, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik loop vooral hele dagen in mijn pyjama. Niets sexy aan. Hoe houd je het dan toch een beetje spannend?

De maatregelen in Nederland zijn wellicht minder streng dan in andere landen, maar we hebben ze wel. Afstand en thuisblijven, daar komt het op neer. Al snel rees hierdoor de vraag ‘mag je nog wel seks hebben?’. Ja, als je een relatie hebt en in hetzelfde huis woont, maakt het voor besmetting met het Coronavirus weinig uit of je seks hebt of niet. Een lichtpuntje in deze tijd, maar of we er nou ook ons tijdverdrijf van maken… Ik in ieder geval niet. Ik zie het niet per se als goed of slecht, het is gewoon wat het is. Maar ik merk wel dat iedere dag hetzelfde voelt. En na de zoveelste dag thuiswerken en chillen, werkt dat aanzicht van een thuiskloffie niet echt in zijn voordeel.

Een paar dagen terug heb ik besloten dat ik toch maar af en toe “normale” kleding aan moet trekken en minstens een mascaratje op kan doen. Voordeel, die doodnormale spijkerbroek vond mijn vriend ineens heel sexy. Easy does it deze dagen. Maar laten we eerlijk zijn, dat is ook wel weer een beetje saai. Na drie weken is het dus hoogtijd voor wat spanning in de slaapkamer. Met het surprise pakket van Erotiek Boutique werden we verrast met wat spannende speeltjes. Kun jij die ook wel gebruiken? Dan is het je lucky day, want ik mag er een weggeven!

Erotiek Boutique giveway

You know the drill. Ga naar mijn Instagram account. Like de surprise pakket giveaway post, plaats een comment, volg @jamyjoy en @erotiekboutique.nl en wie weet kun jij je partner binnenkort verassen met iets leukers dan weer een avond Netflixen. Kun je niet wachten? Je krijgt nu 10% korting op alle surprise pakketten van Erotiek Boutique.

Mijn eerste APKutje

Ik vond het best spannend, maar als andere vrouwen het kunnen, kan ik het ook denk ik altijd maar. Op advies van mijn huisarts belde ik om een afspraak te maken voor een HPV-uitstrijkje. ‘Wilt u bij de dokter of bij de assistente?’, vroeg de receptioniste. Als ik dan toch mag kiezen, ga ik liever bij een vrouw. De assistente it is. Ik had alle vertrouwen in haar kwaliteiten. Hoe moeilijk kan het zijn om met een lang wattenstaafje een beetje in m’n flamoes te wroeten?

Jeetje wat was de situatie ongemakkelijk. Niet door haar roer-skills hoor, die waren prima. Maar het proces dat eraan voorafging was nogal knullig. Tijdens haar uitleg kwam er tot twee keer toe iemand binnenlopen. ‘Maak je geen zorgen, de deur gaat op slot wanneer we beginnen’, zei ze. Ze kwam haar belofte na en ik mocht me uitkleden. Ik wilde er net voor gaan liggen toen ik ineens recht voor me een raam zag. Het gebouw er tegenover was weliswaar niet heel dichtbij, maar toch. De assistente zag aan mijn gezicht dat zij de enige was die een uitnodiging had gekregen voor mijn kijkdoos en sloot de luxaflex. Ze verzocht me om te gaan liggen en pakte het uitstrijk kitje erbij. Terwijl ik rustig naar mijn buik aan het ademen was om te ontspannen, hoorde ik haar ineens ‘Dat is gek’ zeggen. Ik keek de assistente tussen mijn benen door aan. ‘Wat is er gek? Is er iets mis met mij?’. ‘Nee, de spulletjes zijn niet compleet, ik pak even een nieuw setje.’ Top, als je me zoekt, ik lig hier. Tegen de tijd dat ze eindelijk dat middeleeuwse werktuig – ook wel bekend als eendenbek – erbij pakte, was ik allesbehalve ontspannen. Ik kreeg een flashback naar vier jaar geleden toen ik mijn spiraal liet zetten. Wat een hel, dat dat nog niet verboden is snap ik nog steeds niet. Maar goed ik heb het overleefd, net als mijn uitstrijkje. Achteraf valt het allemaal ook wel weer mee.

Toch merkte ik dat het psychisch impact op me had gemaakt. Ik had de dagen erna geen behoefte aan seks. Sterker nog, ik keek er zelfs een beetje tegenop. Dit gevoel vervaagde gelukkig wel toen ik een positieve uitslag had gekregen. Mijn vriend en ik doken het bed in, maar al vrij snel kreeg ik een buikpijn die ik nog nooit eerder had ervaren. Het was alsof mijn lichaam van binnen werd samengetrokken. Instinctief ging ik in de extended child pose liggen. Het was de enige positie waarin ik de pijn kon verdragen. Een bekkenbodemtherapeut legde telefonisch uit dat mijn slijmvlies waarschijnlijk was aangetast tijdens het uitstrijkje en dat mijn lichaam hierop reageerde door zich extreem aan te spannen. Een vaginale massage (hierover binnenkort meer) zou helpen de spieren te ontspannen, en it did. Ik was ontzettend dankbaar dat mijn vriend geduldig, begripvol en behulpzaam was in deze situatie. Ik had nooit gedacht dat ik, iemand die open schrijft en praat over seks, in zo’n situatie terecht zou komen. Maar dit bewijst maar weer dat het iedereen kan overkomen. Het maakt eigenlijk ook niet uit waarom het op de een meer impact heeft dan op de ander, zolang je maar naar je eigen lichaam luistert.

Als het om uitstrijkjes gaat wordt er meer dan ooit tevoren bewustwording gecreëerd. &C’s februari issue ‘Zeg eens Vagina’ ging bijna nergens anders over en ook de nieuwe LINDA. ‘In je broekje’ pakt het onderwerp aan. Ondanks mijn minder prettige ervaring ben ik een groot voorstander. We gaan naar de tandarts, de schoonheidsspecialiste, pedicure en de kapper. Zoveel verschillende specialisten voor delen van ons lichaam, waarom dan ook niet naar de gynaecoloog? Natuurlijk hoef je niet zonder klachten met de benen wijd. Maar luister naar je vajayjay en schaam je niet om langs te gaan wanneer dit wel nodig is. Als we het dan toch over verzorging down under hebben, met deze 5 tips zorg je extra goed voor je poes.

LEES OOK:

seksuele intimidatie sex education — En dan zit er ineens jizz op je jeans. Doe je aangifte?

seksualiteit geen seks vaginisme maagd — No sexplanation needed

En dan zit er ineens jizz op je jeans. Doe je aangifte?

‘Zou je aangifte doen?’, vroeg mijn vriend toen we naar seizoen 2, aflevering 3 van Sex Education keken. Spoiler alert! Aimee had zojuist een klodder sperma op haar broek cadeau gekregen van een perv die achter haar in de bus stond. Zonder echt over zijn vraag na te denken zei ik gelijk nee. De politie doet daar toch niets mee.

Mijn antwoord triggerde iets in mijn brein dat als een gestoorde professor sommetjes uit herinneringen maakte. Ik dacht aan die oude man die afgelopen weekend met zijn hand langs mijn billen gleed toen hij voorbijliep. Die halve gangster die me op straat uitschold voor hoer omdat ik niet reageerde. Die manipulerende jongen waar ik als tiener verliefd op was, en die zo aandrong dat ik niet nog een keer nee durfde te zeggen. ‘I always felt safe, I don’t feel safe anymore’. Aimee’s woorden brachten me terug in het hier en nu. Ik werd boos vanbinnen. Heel boos. Want wanneer heb jij je voor het laatst veilig gevoeld op straat? Ik kan het me eerlijk gezegd niet herinneren. Misschien was ik een jaar of zes, en dan overdrijf ik niet.

Van jongs af aan worden we al duidelijk gemaakt niet tegen vreemde te praten. Gewaarschuwd voor mannen die meisjes meenemen. Verteld dat we het wel moeten zeggen wanneer iemand ons aanraakt op plekken waar we het eigenlijk niet willen. En als we iets ouder worden, worden we aangeraden niet te bloot de deur uit te gaan, want dat trekt verkeerde mannen aan. Op advies van mijn moeder liep ik met mijn sleutels in mijn hand naar huis wanneer het donker was. Niet omdat ik dan snel de deur open kon maken. Mijn oma gaf me een klein busje haarlak voor in mijn tas. Niet om mijn haar bij te werken. De moeder van een vriendin zei dat we met een sjaal over ons hoofd mank naar huis moesten lopen na het stappen. Niet omdat dat grappig was. Overdreven? Zeker niet. We worden zo vaak geconfronteerd met seksuele intimidatie dat het ons niet eens meer opvalt. Dat we niet eens meer de moeite doen om er aangifte van te doen. We passen ons gewoonweg aan. Het is “normaal”, maar dat is het niet. Toen er eind vorig jaar een meisje seksueel geïntimideerd werd in het programma De Villa, waren de meeste reacties online dat ze niet zoveel had moeten drinken. Dat je het een man niet kwalijk kan nemen dat hij het probeert. Dat hij er heus niets verkeerds mee bedoelde, maar gewoon zijn instinct volgde. Een man wil immers seks. Maar dat excuus is de grootste bullshit die er is, pardon my French. Gelukkig waren er ook een hoop mensen die de makers van het programma eraan herinnerden wat er daadwerkelijk gebeurde, seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Ik deelde mijn boosheid met mijn vriendinnen. ‘Het is altijd al zo geweest, dat gaat niet veranderen’, zeiden ze. Ik begrijp hun reactie wel, ik ben zelf ook gewend geraakt aan straatintimidatie en seksueel geweld. Heftige begrippen, maar laten we het beestje gewoon bij hun naam noemen. De opmerkingen gaan het ene oor in en het andere uit. Van die hand langs mijn billen, maak ik geen ophef meer. Ik hoef er niet meer over na te denken om ’s avonds sneller te lopen of in de buurt van andere mensen te blijven. Dat doe ik al onbewust. Voel ik me hierdoor veiliger? Nee. Ik zou liegen als ik niet af en toe over mijn schouder kijk. Als ik mijn boze woorden niet inslik omdat ik bang ben voor de tegenreactie, en als ik mijn jas niet wat meer sluit zodat mannen niet kunnen zien wat ik aanheb. Voel ik me daardoor minder sterk? Hell no. Ik geloof dat zolang we open en eerlijk over dit soort situaties blijven praten er wel degelijk verandering komt. Ik ben niet de eerste die hierover schrijft, en ook zeker niet de laatste. Maar om bewustwording te creëren is herhaling noodzakelijk. You don’t just “get over it”, you spread the word.

LEES OOK:

seksuele voorlichting — GIRLZ: Story of my life

conversietherapie gay lhbt magazine cosmogirl — Conversietherapie

Ben jij ook een tamponsmokkelaar?

Na vijftien jaar maandelijks menstrueren zou je zeggen dat ik voorbereid ben wanneer de volledige levenscyclus weer in mijn buik heeft plaatsgevonden. Toch ben ik iedere maand weer genoodzaakt om een spoedritje naar de supermarkt te maken wanneer de buikkrampen “spontaan” opkomen. Zo ook tijdens mijn vakantie op Bali. Niet wetende dat een doosje tampons hier €15,- kost!

Het was de derde keer dat ik op het eiland was, maar de eerste keer dat ik er ongesteld werd. “Waarom heb je geen tampons meegenomen?”, vroeg mijn vriend vol verbazing. Nou, 1: omdat ik niet zo georganiseerd op vakantie ga. 2: ik niet wist dat je eerst veertien supermarkten af moest gaan om vervolgens drie verstopte doosjes tussen een schap vol maandverband te vinden. En 3: ik nooit had verwacht dat ik voor een doosje tampons evenveel zou moeten betalen als dat we hier doen wanneer we ‘s avonds een hapje gaan eten.

Je zou eigenlijk met een koffer vol tampons naar Bali moeten gaan en een tamponwinkel moeten beginnen. Wel ergens achter een geheime deur, want zodra Balinezen een tampon zien lopen ze rood aan en beginnen ze zenuwachtig te giechelen. Maar je zou toeristen heel blij maken, zelf een goudmijn verdienen en het is nog legaal ook. Gratis tip, kijk maar wat je ermee doet.

Tamponsmokkelaar. De term had voorheen een hele andere betekenis voor mij. Iemand die in het openbaar ongezien haar tampon van haar tas naar het toilet weet te verplaatsen door het ergens onder haar kleding te verstoppen. Ik was er een ster in en dat zeg ik eigenlijk niet met trots. Want voor iemand die zo openlijk over seksualiteit praat en schrijft, is het raar dat ik in deze situatie toch een soort schaamte ervaar.

Dit besefte ik me tijdens het kerstdiner met mijn familie. Mijn nichtje, even onvoorbereid als ik, vroeg al fluisterend aan iedere vrouw aan tafel of zij een tampon bij zich had. Geen van ons kon haar uit de brand helpen. Zo ook mijn oma niet, die boven op zoek ging naar een eeuwenoud maandverbandje van voor haar overgang. Mijn opa was het gefluister helemaal zat. “Wat is er nou allemaal aan de hand?”, vroeg hij licht geïrriteerd. Eerlijk gezegd was ik het ook ineens zat om zo geheimzinnig te doen over zoiets normaals. “Ze heeft een tampon nodig opa”, floepte ik eruit. Mijn nichtje keek me verbaasd aan. De tafel viel stil en even voelde ik me schuldig dat ik haar in deze positie had gezet, totdat mijn opa begon te lachen. “Zeg dat dan”, zei hij terwijl hij een tampon uit zijn zak viste. “Ik heb er altijd een bij me voor het geval dat ik weer een bloedneus krijg”. Niemand had ooit gedacht dat opa haar reddende engel zou zijn. Ik neem aan dat ik het moraal van dit verhaal niet hoef uit te leggen.

Hoewel ik mijn maandelijkse cyclus nog niet zo waardeer als dat ik eigenlijk zou moeten, heb ik me voor genomen om in ieder geval mijn tampon niet meer te verstoppen wanneer ik er een nodig heb. Daarnaast neem ik voortaan een doosje mee op vakantie, en heb ik bij aankomst in Nederland gelijk een voorraadje aangeschaft. Ik heb namelijk even een snelle berekening gemaakt, en na ongeveer 750 dagen down under gebloed te hebben in mijn leven, wordt het hoogtijd om beter voorbereid te zijn.

Tot slot wil ik een shout out doen naar alle vrouwen die mij ooit in een openbaar toilet aan een tampon hebben geholpen. Jullie zijn engelen. Evenals mannen die tampons en maandverband voor hun vriendin kopen by the way. Your mama raised you good!

Ohja, nu we het toch over tampons hebben. Ik schreef voor GIRLZ! Een artikel met alles over tamponziekte.

LEES OOK:

ontmaagd leeftijd jongeren seks — Waarom we steeds later aan seks beginnen

clitoris voorlichting — De inwendige clit

Kiezen voor de liefde

Nog niet zolang geleden besloot ik om naar Bali te verhuizen. Kort na dit besluit werd ik verliefd. Onverwachts, maar typisch. Denk je een keer een keuze voor jezelf te hebben gemaakt, sta je voor het volgende dilemma. What to do?

Toen ik voor het eerst naar Bali ging dacht ik: “ik zou hier wel kunnen wonen”. De tweede keer ging ik alleen en veranderde deze gedachte in: “ik wil hier wonen”. De reacties vanuit mijn omgeving varieerden. Er waren hen die mij volledig supporten, en hen die zeiden dat ik niet realistisch nadacht. “Een vakantie is heel anders dan er ook echt gaan wonen”, zeiden zij. Het kon me niet schelen wat ze van mijn besluit vonden. Zij voelen niet wat ik op Bali voel. In Nederland ben ik regelmatig onrustig, gehaast en op zoek naar antwoorden voor mijn warboel aan gevoelens en gedachtes. Op Bali voel ik me geaard, snap ik ineens mijn gevoelens en heb ik rust in mijn hoofd. Iets wat ik niet tijdens andere vakanties naar andere bestemmingen zo heb ervaren. Ik kan het niet verklaren. Wellicht is het het klimaat, het eten, de combinatie van reuring en natuur. Of misschien wel mijn Indonesische roots. Wat het dan ook mag zijn, het voelt goed.

Ik was enthousiast over mijn besluit. Het voelde alsof ik voor het eerst echt een keuze voor mezelf had gemaakt. Dat ik kort erna spontaan verliefd werd kwam op zijn zachts gezegd dan ook echt niet uit. Ik probeerde mijn gevoelens te onderdrukken, maar tevergeefs. Mijn emoties gingen alle kanten op. Moest ik nog gaan? Ik wilde niet wéér mezelf opzijzetten voor een man. Een valkuil die volgens mij in mijn DNA zit en waartegen ik me probeerde te verzetten.

Ik kan het kort houden, de verhuizing werd een vakantie samen. Simpelweg om de zoetsappige reden dat ik me bij hem net zo voel als op Bali. En hier zitten we dan. Ik: het meisje dat het liefst op de grond zit, met haar handen eet, de hele dag op blote voeten loopt en geen make up draagt. Hij: die voor iedere dag een andere outfit heeft, van luxe houdt en het liefst schoenen aantrekt. Maar het klopt. Hoewel ik er nog niet aan wil denken, is het oké dat we over drie weken weer weggaan. Ik besef me dat in tegenstelling van waar ik bang voor was, ik mijn droom niet voor hem heb opgegeven. Het heeft alleen plaats gemaakt voor een nieuwe droom, samen. Deze keuze is enger dan alleen verhuizen naar een plek ver van familie en vrienden vandaan. Het maakt me bang om me weer kwetsbaar op te stellen en te vertrouwen. Liefde is een onzeker iets. Maar als ik moet kiezen, kies ik altijd voor de liefde.

LEES OOK:

genderidentiteit lhbt girlz — Het roze alfabet

Niet alleen kunnen zijn

‘Je kunt niet alleen zijn.’ Dat is de analyse die mensen maken als je van je ene relatie in de andere stapt. Alsof ze hun middelbareschooldiploma hebben behaald met psychologie in hun vakkenpakket.

Het werd zo vaak gezegd, dat ik er zelf in ging geloven. Vanaf het moment dat ik weer vrijgezel was, hoorde ik de stemmen van al die mensen die ongevraagd hun mening naar mijn oren hadden geslingerd. In plaatst dat ik ze van het ene oor naar mijn andere had laten wandelen, had ik de woorden onderdak gegeven in een plek van mijn hart waar ze eigenlijk helemaal niet thuishoorden. Ze fluisterden ‘niet weer verliefd worden, je moet eerst leren om alleen te kunnen zijn.’ Ik was me op dit punt van weinig dingen meer zeker, maar één ding wist ik wel. Ik zou er alles aan doen om mijn hart open te laten, om te vergeven, opnieuw lief te hebben en geen verbitterde kattenvrouw te worden. Hoewel het feit dat ik niet van katten hou deze uitdaging al iets makkelijker maakt. Ik besloot om alleen op vakantie te gaan, want waar kun je beter leren alleen zijn dan in een vreemd land?

In de aanloop naar mijn vertrek werd ik zenuwachtig. Wat als ik iedere avond huilend en eenzaam op het strand zou zitten? Hoe cliché het ook klinkt; ik kwam mezelf tegen, maar niet op die manier. Ik besefte me dat ik van kleins af aan eigenlijk altijd al heel goed alleen kon zijn. Ik hield ervan om als peuter uren alleen te spelen. Om als tiener nachten alleen films te kijken. En de laatste jaren om mijzelf alleen terug te trekken om op te laden. Alleen zijn is bij nader inzien geen issue. Het is mijn favorite place to be. Wat was dan wel het probleem? Het verlangen naar een bevestiging goed genoeg te zijn voor degene waarvan ik hou. Gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Hiervoor gaf ik alles wat ik te bieden had, meer dan dat ik mijzelf ga.

Van relatie op relatie gaan had dus niets te maken met niet alleen kunnen zijn, maar met mijn eigenwaarde. Die was zelfvernietigend. Mezelf die spiegel voorhouden is het intiemste dat ik ooit heb gedaan. Om datgene te voelen wat ik eigenlijk niet wilde voelen. Toen ik de pijn los liet, veranderde deze beweging van energie in miljoenen zachte kusjes. Teder raakten ze iedere wond van het kleine meisje in mij, dat nog steeds alleen in haar kamertje zat te spelen. Ik pakte haar hand en bood zowel haar als mezelf een excuus aan voor alle shit die ik had geaccepteerd. Ik vergaf mezelf de keuzes die ik had gemaakt en beloofde mezelf om in deze wereld vol hebzucht genoeg te zijn. Om naar mijn eigen gevoel te luisteren en van mezelf te houden zoals nog nooit iemand van me heeft gehouden. Om mijn liefde, puurheid en onschuld niet uit angst om gekwetst te worden te verbergen, maar te bewaren op de plek waar ik mijn mooiste herinneringen en favoriete dromen bewaar. Ik wees de woorden die ik van andere had opgespaard de deur en liet die van mijzelf settelen in hun nieuwe huis. Heel soms voelt het nog ietwat onwennig, maar dan bedenk ik me dat dagelijks naar hun gefluister luisteren, minstens een even grote impact moet hebben, al dan niet groter.

LEES OOK:

orgasme cosmogirl magazine tips — Alles over orgasmes

Rock bottom

Vorig jaar schreef ik een reality check over trouwen, het afmaken van mijn studie, het praten over huizen en kinderen, en hoe alles in een sneltreinvaart aan het veranderen was. Oh boy, als ik toen eens wist hoe snel dingen pas echt kunnen veranderen.

Een half jaar later was mijn relatie namelijk over, het behalen van mijn studie mislukt, kon ik de baan die ik wilde hierdoor niet aannemen en ben ik na negen jaar uit huis te zijn geweest, weer op zolder bij mijn moeder gaan wonen. Kortom: confronterend as fuck.

Vanaf het moment dat ik weer thuis was komen wonen, had ik een masker opgezet. Mijn wereld was ingestort, maar niemand zou dat aan mij merken. Ik was immers “die positieve doorzetter”. Zinnen als ‘Het is oké’, ‘Het komt allemaal wel weer goed’ en ‘Het gaat prima hoor’, kwamen gevoelloos uit mijn mond. Totdat ik uiteten ging met mijn moeder en opa en oma.

Hoewel sushi normaal gesproken een prima remedie tegen verdriet is, werkte het dit keer niet. Mijn denkbeeldig masker was even verstikkend als een latex IT-masker van de feestwinkel. Alleen is de neppe lach van die horrorclown hoogstwaarschijnlijk geloofwaardiger. Ik besloot naar de wc te gaan voor een mini-break. In de speelhoek naast het toilet zat een blond meisje van een jaar of vier. Ze was keihard aan het huilen. ‘Waarom huil je?’, vroeg ik. ‘Ik ben helemaal alleen’, snikte ze uit. ‘Ik ook!’, jammerde ik terwijl ik naast haar ging zitten en keihard mee begon te janken. Tenminste in gedachten. Ik had nog wel enige vorm van zelfcontrole.

Ik stelde voor om samen haar mama te zoeken. Ze gooide haar armen in de lucht zodat ik haar kon optillen en klampte toen dicht tegen me aan. Met haar ene handje wreef ze lief over mijn gezicht. De andere hield ze paraat om haar moeder aan te kunnen wijzen. Nadat ze aandachtig de ruimte had gescand, stak ze haar vingertje uit, ‘daar is mijn mama!’ Het liefst had ik keihard de andere kant opgerend en haar meegenomen, maar dat zou kidnapping zijn en ik had al genoeg problemen, dus gaf ik haar maar terug.

Hoewel ik vijf minuten ervoor nog met een eenzaam gevoel aan tafel mijn maki’s naar binnen aan het proppen was, besefte ik me dat ik me eigenlijk minder alleen voelde dan dat ik in mijn relatie deed, and that’s when the healing started.
Nu zes maanden later voel ik me sterker, vrouwelijker, zelfverzekerder en bewuster dan ooit tevoren. Mijn energie stroomt, mijn hart luistert, mijn ziel groeit, and I am sharing stories, again. Dit keer niet over mannen, niet over trouwen, maar gewoon een klein beetje Jamy Joy.

LEES OOK:

menstruatiepijn eten verzachten — Tips & tricks tegen menstruatiepijn

genderidentiteit seksualiteit transgender truestory waargebeurd — CosmoGIRL!: True Story

Reality Check

Ik ben afgelopen maandag 27 geworden. Hiep hiep hoe slaan we dit over? Het is niet dat ik een probleem heb met ouder worden, of er ouder uitzien. Dat komt misschien ook doordat ik zonder make-up gemiddeld 15 wordt geschat, maar dat terzijde. De reden dat ik het niet leuk vind om ouder te worden, is de tijd die zo ontiegelijk hard gaat.

Toen ik een jaar of vijftien was, had ik mijn hele toekomst voor mezelf uitgestippeld. Tegen de tijd dat ik achttien zou zijn, zou ik de liefde van mijn leven hebben gevonden. Vijf jaar later zou ik de eerste mini me op de wereld zetten, en het opvoeden zo goed mogelijk proberen te combineren met mijn carrière in wat dan ook. “Rijk” worden was nooit een must, maar financiële stabiliteit paste wel in het plaatje. We zouden koophuisje, boompje, beestje wonen en uiteindelijk trouwen. Hoor hier nu zo’n faal geluid. Tijd voor een reality check.

Was ik te dromerig? Optimistisch? Naïef? Of gewoon te jong? Over mijn vorige relaties zal ik niet beginnen. Die waren niet zoals ik me voorstelde dat het zou moeten zijn. Ik stortte me vanaf mijn achttiende volledig op het oprichten van mijn entertainment bedrijf, ten nadele van mijn studie journalistiek. Dat is de keuze die ik destijds heb gemaakt, omdat ik dacht dat ik het allemaal wel samen aankon. Men zegt altijd dat je nergens spijt van moet hebben, wat een bullshit. Spijt is wellicht een te zwaar woord, maar had ik het anders gedaan als ik het over kon doen? Zeker weten. Natuurlijk heb ik ontzettend veel geleerd van het runnen van mijn bedrijf, maar dat neemt niet weg dat ik het kortzichtig van mezelf zou vinden als ik nu niet kon reflecteren en eerlijk kan toegeven dat ik het liever anders had gedaan.

Terwijl ik van de buitenwereld continue complimentjes ontving over hoe ik op zo’n jonge leeftijd mijn bedrijf, studie en eigen huis had, zag niemand hoe ik met moeite mijn hoofd boven water hield. Ik ga er geen dramatisch verhaal van maken, maar je wordt op deze manier geleefd. Ineens ben je drieëntwintig en heb je voor je gevoel geen stap vooruit gezet. Inmiddels is het allemaal minder knap wat je voor elkaar hebt gekregen. Het heeft uiteindelijk tot vorig jaar geduurd om mijn motivatie terug te vinden en mijn studie weer op te pakken. Wederom waren mensen vrijgevig met hun complimentjes. ‘Super knap dat je het weer hebt opgepakt’. Bedankt, maar nee. Het is niet knap als je na zeven jaar nog bezig bent. En het is ontzettend confronterend om je stagebegeleider te ontmoeten en erachter te komen dat jullie in hetzelfde jaar zijn begonnen. Niet alles hoeft supergoed of heel erg slecht te zijn. Dit is gewoon wat het is. Dat mijn vroegere toekomstbeeld afwijkt van de realiteit is ook gewoon oké. Mijn vader maakt er weleens grapjes over. Hij zegt dan, ‘Dat is het leven. Weet je nog hoe je vroeger dacht dat het allemaal zo simpel was.’

Oudere mensen, (lees hier vanaf je eigen leeftijd +2) vinden het onzin als je aangeeft dat je “al” zo en zo oud bent geworden. Om de enige reden dat ze zichzelf oud vinden. En dat zou betekenen dat ze dan nog ouder zouden zijn. Ik ben misschien wel te bewust van mijn leeftijd momenteel, omdat ik het gevoel heb dat ik afgelopen jaren een beetje stil heb gestaan. Maar nu maak ik mijn studie af, ga ik trouwen, hebben we het over huizen en kinderen en gaat alles ineens in een sneltreinvaart. Voor het eerst sinds een lange tijd zal mijn leven echt gaan veranderen. Ik vind het spannend en eng. Vooral omdat ik voor mijn gevoel volgende week wakker word en het dan 2023 is.

Al deze nieuwe keuzes die ik de afgelopen tijd heb gemaakt, leiden tot één conclusie. Ik wil mijn dagen bewust meemaken. Het gevoel hebben dat ik ruimte heb om te ademen. Kunnen zeggen wat ik hoorde en zag toen ik buiten liep. In plaats van me afvragen hoe ik ineens weer thuis ben gekomen. Voor de duidelijkheid, ik heb het over wanneer je even met je gedachten op een andere planeet zit. Niet wanneer je te veel gedronken hebt. Ik ben misschien “al” zevenentwintig, maar ik heb ook nog een heel onbekend leven voor me. En ik denk, dat het me moet lukken om daar gevoelsmatig langer over te doen dan de afgelopen jaren.

LEES OOK:

‘X’ als registratie paspoort — Geen M of V, maar X

alleen zijn jamy joy blog — Niet alleen kunnen zijn

I Doodoo

Wanneer je gaat trouwen spreek je tijdens de ceremonie je beloftes uit. Iets waarvan ik denk dat je dat beter aan het begin van je relatie kunt doen. “Wil je met mij verkering? “Ja”, antwoord je geliefde. “Geef me dan je rechter hand en laten we elkaar beloven trouw en eerlijk te zijn. Er voor elkaar te zijn in voor en in tegenspoed en geen geheimen voor elkaar te hebben tot de dood ons scheid.” Het is misschien wat vreemd om het letterlijk zo te doen, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Dit is in mijn ogen namelijk de basis van een relatie. De vraag is alleen, in hoeverre kunnen we eerlijk zijn in het begin van een relatie? Er zijn voor velen, waaronder ikzelf, een aantal persoonlijke obstakels die overwonnen moeten worden, voordat je deze met je lief wil delen. Raar toch eigenlijk? Vaak gaat het om dingen waarvan je echt niet de enige bent, maar waarover simpelweg, niet simpel gesproken wordt. Zo laten we allemaal scheetjes en boeren, maar is het niet gepast om dit in het openbaar te doen. Als iedereen het doet, waarom dan eigenlijk niet? Tijd voor een praatje poep.

Wat had ik toch een buikpijn in het begin van onze relatie. Niet van die vlinders, maar omdat ik als we samen waren, echt niet naar de wc ging voor een number two. Nu hoef ik überhaupt niet zo vaak, dus in het begin viel het probleem nog wel mee. Maar na een tijdje spendeer je meer dan één of twee nachten samen. Dan maak je het jezelf toch knap lastig om de illusie hoog te houden dat vrouwen niet poepen. Ik was opgegeven moment zo blij als hij even de hond uit ging laten of wat boodschappen ging doen. Zodra de deur in het slot viel rende ik naar de wc. In de hoop dat ik snel genoeg klaar was om de betreffende vierkante meter weer naar roosjes te laten ruiken voordat hij thuis kwam. Alsof er nooit iets was gebeurd. Hoe dan ook komt er een moment dat het grote geheim wordt onthult. Dat moment was voor mij daar nadat hij voor het eerst mijn hele familie had ontmoet op een verjaardag. Ik had nog zo opgeschept over al het lekkere Indonesische eten dat we zouden krijgen. Zoals altijd was het heerlijk en had ik mijzelf helemaal volgepropt. Na het eten namen we afscheid om beide te gaan werken. Maar verliefde love birds krijgen geen genoeg van elkaar, dus spraken we ’s nachts na werk weer bij mijn vriend thuis af.

In de auto naar hem toe kreeg ik hier ontzettend spijt van. Mijn hele buik ging te keer. Mijn handen begonnen te zweten en ik kon me niet langer meer concentreren op de weg. Ik stond op het punt om in huilen uit te barsten, omdat ik wist dat het niet lang zou duren voordat mijn hele auto onder zou zitten. Ik pakte mijn telefoon om het eerstvolgende tankstation op te zoeken en zag een bericht van mijn nicht waarin stond dat de hele familie ziek was geworden van het eten. Ik moest nog een uur in de auto zitten vanuit een boerengehucht waar alle tankstations dicht waren. Je zal misschien denken, zet ze dit nu echt op haar blog? Ja, want hoe erg ik me er ook voor schaamde om uit nood mijn auto op de vluchtstrook te gooien en in het gras te gaan zitten. Ben ik ook nuchter genoeg om te denken, ‘dat kan ons allemaal overkomen’. I guess shit happens. Toen ik bij mijn vriend thuiskwam sprong ik gelijk onder de douche. Tijdens het douchen hoorde ik uit de wc wat gekreun en gesteun komen. Ik verzamelde al mijn moed en vroeg hem later in bed heel zachtjes ‘heb jij ook zo’n last van je buik?’ Hij keek me verbaasd aan. ‘Hoe weet je dat?’. Ik legde hem lachend het hele verhaal uit. De rest van de ochtend wisselde we elkaar af voor een date met de wc. Ik denk dat het moraal van dit verhaal is dat je relatie pas echt begint wanneer je zonder je druk te maken, in elkaars stank kunt zitten en tegen elkaar kunt zeggen “I doodoo”.

LEES OOK:

vagina vulva tips verzorging — Tips voor je vajayjay

homoseksueel true story liefde relatie — CosmoGIRL!: True Story

Verliefd, verloofd, verslaafd aan Pinterest

We zijn verloofd, en nu? Sommige vrouwen weten vanaf dat ze kleuter zijn al hoe hun bruiloft eruit moet gaan zien. Ik ben er daar niet één van.

Vele verwachten vanwege mijn Disney-obsessie dat ik aan wil komen rijden in Assepoesters koets. Uitstap in een Belle geïnspireerde jurk, en Micky en Minie zoenend bovenop onze taart staan. No thank you. Maar wat wil ik dan wel? Het is niet dat ik er nooit over na heb gedacht. Het is alleen, dat het in mijn gedachte iedere keer anders is. Er zijn zoveel leuke opties en als ik ergens slecht in ben is het wel kiezen. Ik bespaar je een uitleg van hoe het gaat wanneer we uiteten gaan en er een menukaart van vier bladzijdes op tafel verschijnt.

Dus, waar te beginnen? Locatie? Datum? Budget? Een combinatie leek ons het meest voor de hand liggend. Om hier een keuze uit te maken moesten we toch een beetje weten wat voor soort stijl we wilden. Ik had al vaker het één en ander over Pinterest gehoord. Een site die ik probeerde te vermijden omdat het tijdverdrijf is voor huismoeders die er een hobby van hebben gemaakt om collages samen te stellen van DIY inspiraties. Die ze overigens nooit zullen uitvoeren. Sorry, ik weet het, het is heel slecht bevooroordeeld. Toch scheen Pinterest het trouw walhalla te zijn. Een slechte zoektocht naar een trouw-stappenplan leiden dan ook naar de betreffende site.

Ik maakte een account aan. Voor degene die net als ik geprobeerd hebben dit te vermijden, je krijgt bij het aanmaken een aantal vragen met multiple choice opties in de vorm van plaatjes. Keurig klikte ik mijn interesses aan. Het was alsof Pinterest bibbedie bobbedie boe deed, want daar stond ineens mijn droombruiloft samengesteld op mijn beeldscherm. Een paar klikjes verder had ik keurig onze hele bruiloft geordend middels vier Pinterestboarden. Locatie, decoratie, eten en feest. Ik schaam me er bijna voor om het toe te geven, maar dit is toch wel heel erg handig en verslavend. Ik kon zo precies laten zien wat ik voor ogen had. Voor mijn vriend is dat helemaal top, want wanneer ik iets uitleg zonder voorbeelden ontstaat er in zijn hoofd een grote chaos. Dit geordend plaatje kon hij rechtstreeks in zich opnemen. Gelukkig zitten we so far, so good, op één lijn. Ik ben ervan overtuigd dat we onze trouwdag gaan vieren in een stijl die niet alleen bij mij, niet alleen bij hem, maar bij ons past. Met een klein beetje credits aan Pinterest.

LEES OOK: